Een aantal weken geleden konden we elkaar nog ongestoord een hand geven of zelfs een knuffel. We hopen dat deze tijden zo snel mogelijk weer komen. Maar wat doen we in de tussentijd? Kunnen we overzien hoe lang de periode nog duurt? Als we nou maar wisten dat het nog twee weken of één maand zou duren. Dan kunnen we ons op ‘betere’ tijden verheugen en zitten we het wel uit. Helaas weet niemand hoelang het duurt en dat brengt veel onzekerheid met zich mee. Het enige dat we nu met zekerheid kunnen zeggen is dat we niet weten hoe lang het duurt en hoe het verloop zal zijn. De toekomst is in een ander licht komen te staan.
Onzekerheid is niet iets waar de mens makkelijk mee om weet te gaan. Onzekerheid creëert angst, angst voor het onbekende. De angst zorgt er voor dat wij minder of niet meer bewegen en hetgeen op ons pad komt, niet kunnen aangaan. Wij gaan liever uit van zekerheid, daar kunnen we ons aan vasthouden, dat maakt zaken voorspelbaar en daardoor denken wij veilig te zijn. Deze veiligheid is echter een schijnveiligheid en zou ik een toestand van ‘slaapwandelen’ willen noemen. Een toestand waarin je op de automatische piloot door het leven gaat.
Maar is onzekerheid wel zo erg en is het niet natuurlijker dan wij denken?
Als je de betekenis van onzekerheid opzoekt, word je niet erg vrolijk; besluiteloosheid, onduidelijkheid, twijfel, risico, wankelheid. Dit stimuleert zeker niet om dit als beginpunt te nemen van ons handelen.
Waarom dan toch onzekerheid bewust opzoeken en er een positieve lading aangeven?
Ik denk dat de mens zich voortdurend wil ontwikkelen en dat zie je ook in onze geschiedenis. Als wij ons alleen maar vast zouden hebben gehouden aan het bekende, lees zekerheid, liepen we misschien nog steeds met een lendendoek en een knuppel in onze handen. Wij hebben het echter aangedurfd om naar het onbekende op zoek te gaan en ervan te leren. Wij zijn in staat geweest om te ontwikkelen en te blijven ontwikkelen.
Het zit hoogstwaarschijnlijk in onze natuur om voortdurend te blijven onderzoeken, iets nieuws te maken, uit te vinden, te scheppen. Een kind blijft opstaan hoe vaak hij/zij ook valt omdat het in zijn/haar natuur zit om te lopen. Kinderen leren door nieuwsgierig te zijn naar het onbekende en er mee aan de gang te gaan. Je mag dan ook stellen dat onzekerheid een scheppende, creërende kracht is.
Als je ziet hoeveel initiatieven er zijn en nog steeds worden ontwikkeld in deze onzekere tijd, dan is dat een groot bewijs dat wij mensen omgang met onzekerheid in onze natuur verweven hebben. Dat wil niet zeggen dat er geen angst bestaat, het houdt ons echter niet tegen en misschien stimuleert het ons zelfs nog meer.
Moedig zijn is niet zozeer enge dingen doen, zoals uit een vliegtuig springen, maar juist jouw angst onder ogen durven te komen en deze aangaan.
Reflectiemoment:
Wat vond je in deze nieuwe tijd moeilijk, maar ben je toch aangegaan? Wat was het effect hiervan en welk gevoel het je heeft gegeven?
Wat je schrijft is zo waar en zo belangrijk, bedankt voor het delen van je originele blik op deze tijd en het leven an sich. Een nuttige en belangrijke boodschap voor iedereen!