Gisteren hebben we gekeken naar het her-kennen en waren de oefeningen gericht op het herkennen van de fysieke aspecten die passen bij de natuurlijke en de aangeleerde (onnatuurlijke) staat waarin wij ons bevinden.

We kijken nogmaals naar de verschillende vormen van kennen:

• Kennen
• Ont-kennen (je blijft hangen in ‘oud/aangeleerd’ gedrag)
• Her-kennen (je her-kent het ‘oud/aangeleerd gedrag)
• Er-kennen (je kiest voor ‘nieuw/natuurlijk’ gedrag)
• Kennen

Het herkennen is een zeer belangrijke stap in het proces van het kennen. Als we niet herkennen dat we ergens ‘last’ van hebben of wat de voordelen zijn van het in de ‘flow’ zijn, is er geen noodzaak om het anders te doen. Het herkennen is een actie en tegelijkertijd een startpunt voor een nieuwe keuze.

Heb je jouw gedrag her-kent, dan heb je twee (vervolg)keuzes: het ont-kennen of het er-kennen. Eigenlijk maakt het op korte termijn niet uit welke van de twee je kiest. Het feit dat je een bewuste keuze maakt, zorgt ervoor dat je weer in beweging komt en in balans bent.

De filosofie van Aikido kent geen competitie en dus geen winnaar of verliezer. In de dagelijkse praktijk van de volwassen mens bestaat er wel competitie en strijd. Je merkt dit onder andere doordat de volwassen mens zich voornamelijk bezighoudt met resultaat. Het woord resultaat heeft onder andere de betekenis van een einduitkomst. Het is geen beginpunt. Als je dus alleen bezig bent met het resultaat, zul je nooit echt beginnen. Dit terwijl de wijze waarop je begint, van grote invloed is op het resultaat. Als je begint vanuit kramp, is de kans groot dat de uitkomst ook kramp is. Daarnaast kun je wel volledig zelf bepalen hoe je begint, maar niet wat er uitkomt. Als je toch het resultaat als beginpunt van een gesprek wilt laten zijn, meld dan gelijk wat het resultaat zou moeten zijn. Als de ander hier niet in mee wilt gaan, accepteer dit en stop het gesprek. Is de ander wel bereid om naar het resultaat toe te werken, dan kan je het gesprek voorzetten. Zo neem je de ander zo kort mogelijk mee in jouw kramp.

Het vastzitten aan het resultaat, kun je vertalen als het vastzitten aan het doel (doelvastheid). Dit leidt tot de mentale verkramping en het gevoel dat je faalt als je het resultaat of doel niet behaalt. Het leven zonder enig doel klopt wat ons betreft ook niet. Als je boodschappen doet voor het avondeten, is het immers handig om te weten wat je mee kunt nemen om te maken wat je wilt.

Het alternatief voor doelvastheid is doelgerichtheid. Je hebt een bepaald doel voor ogen (doelgerichtheid) en je gaat aan de slag. Zolang er niets raars gebeurt, is er een grote kans je in de buurt van jouw doel uitkomt. Daarnaast sta je open voor eventuele andere mooie uitkomsten. Als je naast het halen van de ingrediënten voor het eten van vanavond een mooie aanbieding tegenkomt voor toiletpapier, kun je deze ook meenemen.

Het oefenen binnen de filosofie van Aikido heeft geen specifiek doel en zeker geen doelvastheid. De doelgerichtheid van het oefenen is om continu in het NU te zijn (en dit is wellicht een utopisch streven).  De doelgerichtheid is om te leven en het oefenen is in eerste instantie bedoeld om te herkennen wanneer je dat niet doet (overleven), om vervolgens te handelen en weer in het NU te zijn.

Oefening

Gisteren was de opdracht om de fysieke kenmerken van jouw staat (kramp of flow) te herkennen. Vandaag ga je een stap verder door te achterhalen wanneer en in welke situatie je in staat bent geweest om, na het herkennen van de verkramping, een bewuste keuze te maken voor ont-kenning (oude gedrag) of er-kenning (nieuw gedag). Kan je voor jezelf benoemen of achterhalen of daarna de fysieke kenmerken zijn veranderd?